خدای چوب دستی های جادویی. دنیامونو رنگی کن

اقای معجزه مجبور شد دیروز برگرده و بره .

دیروز صبحش رفتیم با هم کارت اقامتم رو گرفتیم از در سفارت. و بعد. نرم نرم تا پارک ملت اومدیم که بشینیم و خدافظی کنیم. 

خدافظی سختی بود. هرچند تقریبا هردومون مطمئنیم که خیلی طول نمیکشه. یه چیزی هست یجای قلب هردومون. یچیزی که اروممون میکنه و میگه میشه. میگه درست میشه. میگه همونطور که تا الان همه چیز بهتر از اونی شده که فکرشو میکردیم. همونطور که میلیاردها بار شانس اوردیم و خدا دوستمون داشته. همونطور که تا حالا هززاااار بار بهمون پیام داده که ما رو چقدر با هم میخواد. حالا هم درست میشه. ته دلمون روشنه که درست میشه. دلمون روشنه که این راه ماست.  این راه ماست با هم سختیاش. رنجش. دردش. دوریش. ولی راه ماست و از پس ساختنش بر میایم. این دنیای ماست. 

دیروز. اخرش بقلش کردم و کنار گردنشو از ته قلبم بوسیدم و فشارش دادم تو بقلم. جلوی اشکامو گرفتم و بوسیدمش و هردومون با لبخند و پر از محبت جدا شدیم. حتی اگر از شدت بغض احساس خفگی داشتیم و اگر ده ثانیه بیشتر میموندیم قطعا دیگه نمیتونستیم خودمونو کنترل کنیم. 

هم من برمیگردم و هم اون بلخره میاد نردیکم. مطمئنم. 

بعد از جدا شدنمون. وقتی تو راه برگشت بود. حرفایی بهم زد که همیشه آرزوم بود بشنوم از نزدیکترین آدم زندگیم. نمیگم چی گفت که لذت نابش برای فضای خصوصی ما باقی بمونه. ولی از شنیدن حرفش بی نهایت خوشحالم و از ته ته دلم امیدوارم تصویرش ار من همیشه همینطور بمونه. و لایق چیزایی که شنیدم باشم:) 

خدا خودش میدونه. چوب دستیشو ازون بالا ت میده و معجزه دنیای ما رو رقم میزنه. حتی بدون اینکه ما بفهمیم چطوری شد و چی شد. من مطمئنم. 

ما کافیه راه درستمون رو بریم و کار درستمون رو انجام بدیم. بقیش خودکار حل میشه. بدون شک.  

خدای درهای باز، خدای درهای بسته. ما را از این آستانه بگذران.