رو تختم دراز کشیدم و به محضی که به خودم میام میبینم دارم به تو فکر میکنم. به تو که رفیق نیمه راه بودی. به تو که هر تلاشی برای حفظت عملا بی فایده بود و من راهی جز هیچ کاری نکردن برای نشکستن پلهای بیشتر بینمون نداشتم. به تو فکر میکنم که منو شکستی. و خب. انگار جامم اصلا خالی نیست.
بعیده دیگه اینجا رو بخونی. البته اهمیتی هم نداره بخونی یا نخونی. چه فرقی میکنه اونی که رفته پشت سرشو نگاه بکنه یا نکنه.
ولی من. حتی تو سکوت اینجا. به غم از دست دادنت فکر میکنم. به غم نداشتنت. به غم رفتن بی خداحافظیت. به غم بزرگ رفیق نبودنت انگار.
لعنت به رابطه های یک طرفه. لعنت به تو و حرفی که زدی از فاصله دنیاهای ما. لعنت به چشمای تو که ندیدن اینهمه وقت پس داشتیم چه غلطی میکردیم لعنت به من که زودتر نفهمیدم و گذاشتم این حرف از دهنت خارج شه . لعنت به من که دلم یاد تو میفته و درد میکشه
رفیق نبودی رفیق نیمه راه
درباره این سایت